Beleving - Emoties

Waarom moet dit ons overkomen?

Deze vraag komt wellicht bij je op wanneer je verneemt dat je kind een handicap heeft. Op deze vraag kan helaas niemand een antwoord geven. Wanneer je verneemt dat je kind een handicap heeft,  raast een resem van emoties door je heen. Gevoelens van verdriet, onrechtvaardigheid, onmacht, onzekerheid, kwaadheid, angst,… overvallen je. Deze emotionele rollercoaster is volkomen normaal.

Hoe jij je als ouder voelt en hoe je met dat gevoel kan omgaan, is echter heel persoonlijk. Sommige ouders verwerken deze gevoelens liefst samen in hun gezin, in alle stilte. Andere ouders hebben er juist nood aan om hun verhaal aan iedereen te vertellen. 

Dé goede manier om met deze gevoelens om te gaan, is de manier waarbij jij je het beste voelt. Neem a.u.b. je tijd om één en ander te verwerken. Zoek steun bij je familie, vrienden, buren,… Probeer je te omringen met een warm netwerk. Gezin en Handicap wenst, maar weet dat het niet vanzelfsprekend is, dat alle ouders in hun netwerk warme mensen vinden bij wie ze altijd terecht kunnen en die een echte steun kunnen betekenen.

Soms is het nodig om professionele ondersteuning te zoeken, bijv. bij een dienst Rechtstreeks Toegankelijke Hulp die ambulante en mobiele begeleiding biedt.

Het kan ook een hele opluchting zijn te weten dat je niet alleen bent in deze situatie. Ook andere ouders van een kind met een handicap hebben gevoelens van verdriet, onzekerheid, onmacht,… Ook zij ervaren de stress die een kind met een handicap binnen hun gezin meebrengt. Sommige ouders van een kind met een handicap hebben er veel deugd aan om andere ouders van kinderen met een handicap te ontmoeten.

“Een andere ouder weet waar je over praat en waar je verdriet over hebt, waar je om kan lachen en waar je boos van wordt.”

Massa’s emoties.

Een resem van emoties razen door je heen na de diagnose, bij elk scharniermoment, …

Saroja, mama van Jason, benoemt een aantal emoties die velen van jullie ongetwijfeld herkennen:

Ontkenning: ‘De dokter heeft het mis! Dit kan toch niet! Mensen rondom jou jutten je op: ‘Ben je wel zeker? Heb je de dokter wel goed begrepen? Och, tegenwoordig plakken ze zo snel een label op iemand. Dat is een flutdokter, ga eens naar de mijne….’

Verwarring: WTF is hier aan het gebeuren zeg! Wat heeft die specialist nu in feite gezegd? Wat als ik het nooit ga begrijpen? Kan ik dit wel aan? Ben ik hier sterk genoeg voor, ik ben nu al zo moe…

Anderen maken zich zorgen om je: ‘Gaat het? Je bent er precies niet met je hoofd bij. Je bent het vergeten hé.’

Onmacht: Ik snap het niet. Waarom wij? Waarom in ons gezin? En nu? Hoe moeten wij hier zomaar mee omgaan? Kan er iemand ons helpen alsjeblieft! Anderen wrijven het je in: ‘Je kunt er niets aan doen hé. En wat zeggen de specialisten hierover? Doe jij wel genoeg wat de specialisten vragen?’

Twijfels, teleurstelling: Zal mijn kind nog wel gelukkig kunnen zijn? En ik wou zo graag actieve dingen met mijn zoon/dochter ondernemen. Ik droomde zo van onze toekomst samen. Ik verdien dit niet, wat met mijn eigen leven? Soms duwen anderen je nog dieper de put in: ‘Dit is echt spijtig, dat jullie dit moet overkomen. En wij dan? Denk je dat het voor ons gemakkelijk is?’

Afwijzing: De handicap van ons kind verandert ons hele leven. Hoe vaak krijgen wij niet te horen dat ons kind anders is? Dat ons kind niet mee kan met zijn/haar leeftijdgenootjes? Anderen wijzen met de vinger: ‘Overdrijven jullie niet een beetje met dat anders zijn van je kind. Mijn kinderen doen dat ook hoor, maak je niet zo druk. Zeg, kun je eens tegen je kind zeggen dat … ‘

Vind je deze emoties vrij heftig verwoord? Ik kan niet ontkennen dat wij, nadat we de diagnose voor Jason kregen, op de top van een  emotionele rollercoaster zaten. Ondertussen vraagt het leven dat je gewoon verder gaat en niet in die heftige gevoelens blijft steken …

“Verdriet is als een vingerafdruk: voor iedereen herkenbaar en toch zijn er geen twee vingerafdrukken hetzelfde. De lijnen lopen telkens weer anders en vormen een uniek patroon. Zo is het ook met verdriet. Men gaat voorbij aan het individuele van elk verdriet, als men geen rekening houdt met de hoogstpersoonlijke behoefte waarmee men geconfronteerd wordt bij elk type verlies.” (Manu Keirse)

Leren omgaan met je emoties

Enkele ‘ coping strategieën’ kunnen zijn:

Communiceren:

Deel je verhaal met anderen. Praat erover bij de koffie met je collega’s of tijdens een familiebezoek. Stuur een appje naar je vrienden over wat je bezig houdt, … Welke vorm je ook kiest, hoeveel tijd je er ook in steekt, elke letter, emoji, geluid of beeld is goed. Hoe je iets over brengt, het tijdstip, de hoeveelheid van informatie die je met anderen wilt delen, leer je gaandeweg. Je hoeft hiervoor geen studie communicatiewetenschappen te doen of dikke boeken te lezen. Sluit je aan bij facebookpagina’s, zoals deze van Gezin en Handicap.  Reageer op de berichtjes van andere ouders. Als je met anderen communiceert, blijf dan bij je eigen gevoel, bij hoe jij een en ander ervaart, bij hoe bepaalde uitspraken jou raken.

Schreeuw het uit!

Je emoties uiten kan eng zijn. Prikken er tranen achter je ogen?  Klem jij je tanden vaak op elkaar? Uit je emoties! Sla het verdriet, de verbittering, de angst en woede niet op.

Erken wat je voelt!  Zie je dezelfde frustratie bij anderen? Komen bepaalde uitspraken je heel bekend voor? Vind jij het ook zo sneu dat iemands droomleven voor zijn/haar kind als een zeepbel uit elkaar spat? Dan heb je een bondgenoot om je gevoelens te delen!

Lukt het je niet om het ideale beeld over je kind, je gezin, je toekomst los te laten? Doet het gewoon teveel pijn? Blokkeer je? … Zoek dan hulp bij je netwerk of bij profesionelen. Misschien kun je met deze persoon op pad gaan om terug wat positiever naar de toekomst te kijken, om de kansen die zich aandienen te grijpen. Het leven eindigt niet bij een handicap, het wordt gewoon anders. Maar het is heel normaal dat je niet zomaar van de ene op de andere dag in een ander leven kan stappen. Maar weet dat de onweerwolken boven je hoofd slechts bezoekers zijn en geen huisgenoten.

Je bent niet alleen!

Zoveel vragen spoken door je hoofd. Kleine veranderingen kunnen ineens grote kopzorgen worden.  Een therapie die verzet wordt naar een ander uur, en je had al een bomvolle agenda, kunnen je helemaal overstuur maken. Wat op onbegrip kan stoten: waar maak jij je zo druk over? Weet dat de vragen, de ervaringen waarmee jij worstelt, ook andere ouders overkomen.

Informeer je, lees, verdiep je …

Als de diagnose er is, heb je vaak nood aan specifieke informatie over de handicap van je kind. Ga op zoek naar correcte informatie. Hoor bij het diagnoseteam welke informatie zinvol voor jullie kan zijn. Als je op internet op zoek gaat, check altijd de bron en de actualiteitswaarde van de gevonden informatie. Websites van actieve organisaties bieden vaak degelijke, begrijpbare en actuele informatie. Steek je licht eens op bij online fora, volg eens een webinar of een infomoment. Boeken de geschreven zijn door personen met een handicap of hun ouders, zijn heel vaak een bron van inspiratie en herkenning. Ook Gezin en Handicap wil je de weg naar betrouwbare informatie helpen vinden.

Maar doseer! Je hoeft niet alle informatie ineens te verwerken. Plaats de informatie die je opdoet ook in je eigen context. Want elk kind, elk gezin, elke situatie is anders ook als is de diagnose, het label dezelfde.  En als je er (nog) niet aan toe bent om je te verdiepen in de informatiestroom, is dit ook helemaal ok.

Je naar binnen keren,  steun vragen, …

Ook al loop je de kerk of moskee of …  niet plat. Of vouw jij niet wekelijks je yogamatje op. Waar je ook maar in gelooft … Maak gebruik van alles wat jou het gevoel geeft dat je er niet alleen voor staat. Weet ook dat geen enkele vraag die je je stelt, overbodig is of te onnozel om gesteld te worden. Steun en begeleiding zoeken, is geen teken van zwakte.

Zoek anderen op, maak verbinding

Het is niet eenvoudig om bij een groep ‘bondgenoten’ aan te sluiten en je er onmiddellijk thuis te voelen. Het is normaal dat het onwennig aanvoelt als je ergens voor het eerst komt. En het is ook dik in orde als je een eerste keer wat op de achtergrond blijft. Als je er nog niet aan toe bent om je verhaal te brengen en actief aan het groepsgesprek deel te nemen, zal niemand je dat kwalijk nemen. Maar geeft het niet direct op. Een volgend contact zal al heel wat vlotter verlopen. Vertrouwen opbouwen, vraagt tijd.