Bij ons thuis – eerste momenten

Lewis is altijd een heel gevoelige jongen geweest, als baby al.
Wou altijd dicht bij mij zijn en wou nooit alleen slapen.
Als kleuter trok hij zich altijd al alles aan van wat er met klasgenootjes
of kleine broer op school gebeurde. Dit zorgde al vaak voor
“ontploffingen” thuis. Wij zochten er niets achter.
Gewoon een gevoelige jongen.

In 2019 (laatste kleuterklas) besloot ik om hem aan te melden bij een
multidisciplinair team. Ik maakte me zorgen of Lewis wel naar het eerste
leerjaar zou kunnen. Ik werd gesust door het zorgteam van de school.
Ik MOEST Lewis de kans geven om zich te bewijzen, ik mocht zeker niet
te snel conclusies trekken en moest het maar gewoon even afwachten.
Ik besloot hem die kans ook te geven maar bleef er zeker van dat hij het
niet gemakkelijk zou hebben. Grote klas, zijn schrijfmotoriek was niet goed
(hiervoor volgende hij kine), zijn concentratie was niet wat het moest zijn, hij kon niet goed stilzitten en hij was enorm snel afgeleid door externe prikkels.
Ook bleef de mogelijkheid “ASS” door mijn hoofd spoken. Ik besloot van mijn hart een steen te maken en
tijdens de intake liet ik het woord vallen.

Ik werd aangekeken alsof ze een spook hadden gezien.
Ondertussen zat Lewis op het eerste leerjaar en voelde ik hem beetje bij beetje
verdrinken. Huiswerk lukte niet meer, hij had ongelukjes in zijn boxershort,
hij voelde zich bijna elke dag ziek, ging wenend naar school.
Ik besloot in te grijpen en we kwamen weer met het zorgteam van de school samen.
Gelukkig zag iedereen hetzelfde : dit kan zo echt niet verder!
We hebben alles op alles gezet om hem naar het bijzonder onderwijs te krijgen.

De maand erop kreeg Lewis de IQ- en een concentratietest.
Daar kwamen geen zorgwekkende resultaten uit.
Hij was wat jong voor zijn leeftijd, had wat concentratieproblemen, zijn
IQ was goed en hij moest maar rilatine nemen. De kinderpsychiater
werd bijna kwaad toen we over buitengewoon onderwijs spraken.
“Na 2 maanden? Overschakelen? De juf moet maar wat meer haar best doen,
daar wordt ze voor betaald!”
Het ergste van alles : de juf deed ontzettend hard haar best, meer dan ze kon.
Maar het lukte gewoonweg niet, hij blokkeerde!

Lewis is in december 2019 overgeschakeld naar bijzonder onderwijs,
zonder medeweten van de kinderpsychiater, die heeft hem nooit meer gezien.
Ik besloot hem aan te melden in een diagnosecentrum en 22 januari 2020 konden
we al op intake. Ze luisterde echt naar wat wij “verdacht” vonden en ze besloten
dat het niet slecht was om Lewis te testen op ASS.
In diezelfde maand had ik een gesprek met school.
Ik gaf aan dat mijn gevoel, ondanks bijzonder onderwijs, nog niet juist zat.
Te druk, te snel, te veeleisend, …. “Het zou allemaal wel goed komen”

Naarmate de testings vorderden kreeg ik weer een vreemd gevoel.
Vragen bleven onbeantwoord en ik kreeg geen info over welke testings er zouden
gebeuren. Swat, ik was blij dat iemand me eindelijk serieus nam en dacht hier niet verder bij na.
4 december 2020 kregen we eindelijk de diagnose.
Er werd veel rond de pot geleuterd en nooit echt tot de essentie van de zaak gegaan.
Toen we te horen kregen dat Lewis niet door een psychiater gezien werd maar dat
de psychiater wel het eindverslag afgetekend had, schoof de grond onder mijn voeten weg.
Hoe kan een arts een kind diagnosticeren als zij hem nooit gezien heeft???
Hebben jullie hem dan gefilmd vroeg ik hoopvol?
“Neen” was het antwoord.

Lewis heeft : ADHD, aandachtstekort, last van hyperactiviteit en impulsiviteit en heeft
wel autistiforme kenmerken. Hij heeft ook een lager IQ dan bij de vorige testing.
Maar we kunnen hem geen diagnose ASS geven.
“Hij kijkt ons in de ogen en is té sociaal, dat doen autisten niet”
Op het eerst moment was ik opgelucht : “toch geen autisme” maar ‘s nachts werd ik zwetend en wenend wakker : DIT KLOPT NIET!!!

5 december 2020 heb ik al mijn moed bijeen geraapt en heb ik naar een gespecialiseerd centrum gebeld. De kinderpsychiater is gespecialiseerd in diagnostische onderzoeken naar ASS. Zij testen normaal geen tweede keer maar nadat ik mijn verhaal had uitgelegd wouden ze hem wel de kans geven. Toen kwam alles in een stroomversnelling.

4 januari : logopedisch onderzoek
11 januari : onderzoek bij psychologe + 2.5u durende ontwikkelingsanamnese
1 februari : onderzoek 2 bij de psychologe
Tussenin hebben nog een kine onderzoek en een klasobservatie plaatsgevonden
15 maart : eindgesprek

Eindelijk had ik echt het gevoel : ‘als het hier niet goed gebeurd dan gebeurd het nergens goed.’
We werden op de hoogte gehouden en er werd heel transparant gecommuniceerd naar ons toe.
Toen we het eindgesprek hadden besloot ik eerst de diagnose te aanhoren en dan pas de uitleg te krijgen.

“We hebben de onderzoeken grondig doorgevoerd en we zijn tot de conclusie gekomen dat Lewis inderdaad ASS heeft. We zijn er zelfs van overtuigd als zijn ASS goed aangepakt wordt dat een groot deel van zijn ADHD wegvalt”
Hoe zeer ik ook voorbereid was, het was een echte klap in mijn gezicht.
Ik ben beginnen wenen, het werd zwart voor mijn ogen en ik wist even niet meer waar ik zat.
Een diagnose komt enorm hard binnen, hoe overtuigd je er zelf ook al van was.