Bij ons thuis – oktober 2020

Brief aan Kafka

Liefste instantie,

Jij bent er voor ons. Jij bent er voor onze kinderen. Wat je zegt en doet is zeker nuttig. Misschien. Af en toe. Maar veralgemening is je valkuil. Je snelle oordelen die bedoeld zijn om mensen beter te begrijpen, behelzen niet altijd de hele waarheid. Het is niet altijd juist wat jij van ons of onze kinderen denkt. Mag ik dat zeggen? Liever niet, dat begrijp ik.

Want instanties stellen hun visie soms voor als De Waarheid. En die kan heel bekrompen zijn. Elk kind is uniek. Elke ouder ook. En elke situatie ook. En daardoor zijn de standaardregels, -adviezen en -voorschriften niet zomaar altijd toe te passen. Dat maakt het lastig. Dat begrijp ik. Want wat als je niet in een hokje past? Zonder hokje kun jij geen pasklaar advies geven.

Dus beste instantie,

Weet jij eigenlijk nog waarover je praat? Luister jij wel naar mij? Kijk jij wel naar ons? Doen we het fout als we je advies niet opvolgen? Want het maakt ons onzeker dat jij dat denkt. Soms mag jij ook toegeven dat je het niet weet. Dat je naast me komt staan, zonder die bestraffende blik. Want dan zou je zien wat ik zie als ik naar mijn kind kijk. Dan zie je mij. Dan zie je ons.

Ik weet het, je wilt me gewoon helpen. Dat maakt me bang, want ik begrijp je niet. Net zoals jij mij ook niet begrijpt. Jij wilt mij niet begrijpen, want dat maakt jou onzeker. Het doet je wankelen.

Ik wil je vermanende vinger niet. Ik wil je bedenkelijke blik niet. Jij wilt mijn kritische opmerkingen niet. Jij apprecieert mijn weerstand niet.

Eigenlijk wil ik het liefst dat je ziet waarnaar we op zoek zijn en dat je me bevestigt in mijn zoektocht. Ik moet wel zoeken, want een standaardaanpak past niet bij ons. Ik wil een vertaling. Naar wat wel werkt voor mij en mijn kind. Naar wat goed voelt. Voor mij en mijn unieke kind. Niet omdat ik mijn kind zoveel beter vind, elk kind is uniek en moet zo bekeken worden. Weet jij wat mijn kind kan of waar het tegenaan loopt? Laat mij het vertellen. Kijk mee door mijn ogen.

Stel je dus niet alwetend op. Het is oké als jij het ook eens niet weet. Het zou je zoveel leuker maken, zoveel echter. Jouw onzekerheid zou me steunen. Want dan ben ik niet de enige die het niet weet. Kom naast me staan. Want als ik zo naar je moet opkijken, brengt dat me uit evenwicht. En dat kan toch niet je bedoeling zijn.