Toen we nog niet zwanger waren, fantaseerden we over een broer of zus voor Bas. Eén van de zaken die ik Bas echt wou geven, was de steun en de nergens-mee-te-vergelijken band die je met een broer of zus kunt hebben. Zo eentje als ik met mijn zus heb. Iemand die jou niet alleen al erg lang kent, maar waar je ook echt met alles bij terecht kan. De persoon die je steunt waar nodig. Iemand waar echt alle zorgen mee kunnen gedeeld worden, iemand die je opvangt en zelfs in huis neemt in nood.
Eén van de eerste dingen die door mijn hoofd gingen nadat we in het ziekenhuis de diagnose downsyndroom hoorden, was: wat heb ik Bas toch aangedaan? Waar zadel ik hem mee op? In plaats van iemand naast zijn zijde te hebben die hem langs de hobbels van het leven loodst, zal hij levenslang moeten zorgen voor iemand die altijd kind zal blijven. Ze zal hem niet kunnen bieden wat ik voor hem in gedachten had. En dat door onze beslissing. Hij heeft dit niet gekozen, maar moet wel de gevolgen dragen. Alleen al denken aan hem zorgde voor een groot schuldgevoel.
Terwijl ik het schrijf word ik terug meegezogen in dat moment. Een moment van constante zorgen en verdriet, een hoofd dat op hol slaat en een mond die niet kan spreken. Met stuwende pijn kijken naar wat er plotsklaps van je gezin geworden is. Zo pijnlijk, om naar dat kleine, warme, perfecte wezentje te kijken, maar alleen maar teleurstelling te voelen. Hoe kun je nu zo hard verbonden zijn met elkaar en toch een immense afstand voelen?
Waarom spookt dit tafereel de laatste dagen steeds door mijn hoofd? Omdat Basje de simpele vraag stelde: waarom bestaat er eigenlijk geen ‘broere-dag’? Moederdag en vaderdag bestaan wel. Maar broers zijn toch ook belangrijk?Wat voor een waarheid hoor ik daar. En wat voor een broer is hij. Hij doet ons stralen, door hoe hij naar zijn zus kijkt. Hoe hij haar van bij het begin onvoorwaardelijk aanvaardt, haar stimuleert en haar doet schaterlachen. Hoe hij haar voedert, tegen zich aan laat liggen of draagt als ze moe is. Hij verdient echt wel een broeredag.
Dat mistafluutje van een trolletje van een zusje verdient dan ook een dag. Want hierboven lijst ik dan wel op wat ze allemaal niet zal kunnen bieden, maar door haar bijna twee jaar te mogen kennen, zie ik ook wat ze wel kan betekenen voor anderen. Zij zal hem levenslang tonen hoe je uitblinkt in relativeren, hoe alledaagse zaken voor intens geluk kunnen zorgen, hoe je kunt vertragen in de snelheid van alle dag en waar schoonheid echt uit bestaat.
