Foute bestemming

We hadden er met grote broer Miel al een fantastische reis opzitten en besloten voor een brusje te gaan. Dus we boekten onze tweede reis.

Zelfde bestemming. Een zonnige bestemming. Af en toe een buitje. Maar voor de rest een topbestemming waar veel mensen samen met ons al waren geweest.

En toen werd Lou geboren en vertrokken we weer op reis.

Al snel kwamen we erachter dat we op de foute bestemming waren aangekomen.

We hadden gepakt voor mooi weer, korte broeken, slippers, zonnebrillen. Maar het was er koud en regenachtig. En ze spraken er een vreemde taal waar we kop noch staart aan krijgen…

Na 2 jaar zoeken en ploeteren kreeg onze nieuwe bestemming eindelijk een naam: Autisme.  

We vonden geleidelijk aan onze draai op onze nieuwe bestemming. We hebben onze garderobe aangepast en we beginnen stilaan iets van de taal te snappen.

Al blijft het soms heel lastig en snakken we terug naar die zonnige bestemming. Een bestemming zonder zorgen waarin de toekomst niet zo onzeker is. Een bestemming waar we de mensen verstaan. Een bestemming waar we niet nagestaard worden omdat we een beetje anders zijn. Een bestemming waar we een stukje van onszelf hebben achtergelaten.

Maar we weten dat Lou iedere dag keihard zijn best doet. Hij blijft beetje bij beetje vooruit gaan en hij heeft al gigantische weg afgelegd. En wij ook samen met hem.

Samen met hem hebben we leren genieten van een niet-toeristische bestemming en van de kleine stapjes vooruit die eigenlijk reuzestappen zijn.

Hij heeft ons geleerd dat we meer aankunnen dan we denken.

Dat een kind niet veel meer nodig heeft dan liefde en een warme thuis.

En dat liefde geen woorden nodig heeft.