Moeder in tijden van corona – april 2020

‘Dag schat, hoe gaat het vandaag met jou? Papa en ik missen je’.

De woordenwaterval van mijn dochter stroomt vrolijk door de telefoon en overspoelt mij met een enigszins ‘verdrietige’ vreugde.  Ik zit in een emotionele roller coaster van liefde, verdriet, angst…. Zo te horen lijdt ze niet onder de ingrijpende maatregelen die er in de instelling genomen zijn om het coronavirus onder controle te krijgen.  Elke dag geeft ze het relaas van wat er in haar leefwereld is gebeurd (voor zover er nog enige vorm van bedrijvigheid is) en wat ze allemaal heeft gedaan.  En dit op haar speciale, humoristische manier.  Eigenlijk vindt ze deze afzondering niet zo erg ….  geen therapieën, uitslapen, het eten wordt op haar studio gebracht…  Deze roomservice bevalt haar wel.

Ik ben blij dat mijn dochter zelf contact kan opnemen met ons.  Maar er zijn ook kinderen die zich niet bewust zijn van wat er gaande is.

Ik kan mij indenken dat de voorbije weken heel vreemd en onwerkelijk aanvoelden voor ouders die hun kind niet meer mogen bezoeken.   Als moeder van een dochter met een niet aangeboren hersenaandoening voel ik de pijn van andere moeders en leef ik intens mee met dit bange afwachten. Moeder zijn, is het meeleven tijdens overwinningen en obstakels die je kind meemaakt. Maar dit virus zorgt er nu voor dat wij onze kinderen niet meer kunnen zien, niet meer kunnen knuffelen….

Via de media zie je dan leuke filmpjes die laten zien hoe mensen contact opnemen met hun familie, kleinkinderen die zwaaien naar oma en opa….. en hoe erg het is dat ze elkaar niet kunnen ontmoeten.  Allemaal leuke verhalen en initiatieven.  Ik word daar soms verdrietig van en denk: ’Jullie hebben tenminste kleinkinderen die naar je kunnen wuiven’.

Misschien kan de media ook eens denken aan de gevoelens en angsten van ouders die hun kinderen niet meer mogen bezoeken?

Elke avond om 8 uur klappen voor de zorg, voor de helden die blijven doorgaan en onze dierbaren verzorgen. Ik klap voor alle moeders die nu hun kinderen moeten missen.  Ik denk aan alle moeders die geen filmpje kunnen maken om aan oma en opa te laten zien.

Zijn alle mama’s ook geen ‘helden’?
‘MAMA’ …. met dit woord begint toch ALLES!