Voor Lars en zijn gezin was de voorbije sinterklaasperiode onvergetelijk!

Ik hoop dat iedereen minstens één iemand in zijn leven ontmoet die de mogelijkheden en talenten van onze speciale kinderen ziet, die hen helpt in zichzelf te geloven en hun dromen na te jagen.

Wij zijn Geoffrey en Leen, de trotse ouders van Eline (10)  en Lars (8). Trots op Eline omdat ze een superlieve, knappe, slimme, zelfstandige meid is. Op Lars omdat hij grappig is, lief en een ontzettend doorzettingsvermogen heeft. We zijn op hen allebei even trots, maar de voorbije periode toch net iets trotser op Lars. Lars wist namelijk de hoofdrol in de nieuwe Sinterklaasfilm te versieren. Waarom is dat dan zo bijzonder? Lars heeft een spieraandoening. Hij heeft een mutatie in het RYR1-gen. Hierdoor heeft hij minder spierkracht en (hoogstwaarschijnlijk ook daardoor) een afwijking aan de rug. Zijn ruggenwervels zijn tot halverwege de rug met elkaar vergroeid in een blokwervel. Omdat deze vergroeiing op termijn tegen hart en longen kon gaan duwen, onderging hij 4 jaar geleden een zware operatie waarbij een stukje uit de rug gehaald werd en waarbij er daarna groeistaven geplaatst werden. Omdat hij nog zo jong en klein is, moet hij regelmatig geopereerd worden om de staven te laten ‘meegroeien’.

Zijn eerste levensjaren waren dan ook een strijd, met een aaneenschakeling van onderzoeken, ziekenhuisopnames, diagnoses en steeds weer nieuwe hindernissen om te nemen. Maar waarschijnlijk moeten we dat niemand hier uitleggen. Dat is helaas vaak het verhaal met zorgintensieve kinderen.

Naast het fysieke begon vanaf het eerste studiejaar ook het psychologisch aspect mee te spelen. Lars werd zich meer en meer bewust van het feit dat hij anders is, dat hij er een beetje anders uitziet, dat hij kleiner is en niet zo snel. Dat zorgde voor verdriet en frustraties. Pijnlijk voor mama en papa om langs de zijlijn, vanop een afstand, toe te kijken hoe datgene gebeurt waar je van bij de geboorte zo voor vreesde. Als ouders voel je je dan zo machteloos. Je kan proberen te praten met je kind. Je kan hem elke dag zeggen dat je van hem houdt en dat hij helemaal ok is zoals hij is, maar op dat moment wil Lars dat natuurlijk niet horen van zijn ouders. Hij wil dat voelen bij zijn leeftijdsgenoten en vooral, hij moet er zelf van overtuigd zijn. Lars zit op een fantastische school, met geweldig lieve leerkrachten en klasgenoten uit de duizend. Lars wordt door niemand op school uitgesloten of uitgelachen. En toch, hij merkte en zag zelf dat hij anders was en dat viel hem zwaar.

In maart begon Lars te voetballen bij een G-voetbalploeg, FCP Lim. Het was zo hartverwarmend te zien hoe hij daar opgenomen werd in de groep. Het is zo mooi dat alle kinderen er met hun anders-zijn gewoon mogen ’zijn’. Hoe er voor elkaar gezorgd wordt en rekening met elkaar gehouden wordt. Opeens was hij niet de enige die niet zo snel kon lopen.

En het is via FCP Lim dat Lars de kans kreeg om in een film mee te spelen. Sylvester productions contacteerde FCP Lim om te vragen of er voetballertjes waren die auditie wilden doen omdat ze het belangrijk vonden om ook kinderen met een beperking een kans te geven. Lars wilde graag auditie gaan doen voor een figurantenrol. 28 maart was de casting in Haacht. We hadden Lars op voorhand gewaarschuwd er niet te veel van te verwachten. Hij had geen enkele acteerervaring. De kans was dus klein dat hij zou gekozen worden. Maar hij moest er met volle teugen van genieten want zo’n kans kreeg hij misschien nooit meer. Eén van de medewerkers nam hem mee naar de auditieruimte. Een uurtje later werd Lars teruggebracht door Stijn Coninx himself. Lars had met zijn charmes, maar vooral met zijn talent de hele ploeg ingepakt. En zo begon zijn avontuur! Opnames in Brussel en Antwerpen. Lange dagen, maar genoten dat hij heeft! Hij werd daar op handen gedragen, kilo’s eitjes zijn er onder zijn gat gelegd, hij was geliefd door iedereen. En niet omdat hij een beperking heeft, maar wel omdat hij iets kon, omdat hij iets had, iets speciaal. Op 24 oktober ging de film in première en bijna 100.000 mensen gingen hem sindsdien al kijken. Er waren interviews in de krant, op TV en op de radio. We kregen berichtjes van over het hele land. Lars kreeg lof van iedereen. En natuurlijk is elke mama en papa trots en fier, maar wij straalden van trots. We wisten dat hij de clown uit kon hangen. Maar dat hij dit kon, daarvan hadden we geen idee. We zijn zo dankbaar dat hij deze kans kreeg, dat Stijn ‘het’ in hem zag: niet de beperking, maar wel wat Lars kon. Dat heeft hem echt vleugels gegeven.

Geweldig maar ook confronterend te merken hoe zelfs wij bijna altijd denken aan zijn beperking en minder aan zijn mogelijkheden. Je kan bijna niet anders: bij alle dokters, ziekenhuisopnames, dossiers voor verhoogd kindergeld, aanvragen voor hulpmiddelen gaat het steeds over de beperking en over wat hij niet kan. Overal moet je als ouder extra vechten en opkomen voor je kind zodat het de kansen, de zorg, de aandacht krijgt waar het recht op heeft. We zijn zo blij dat we met deze film nog eens met onze neus op Lars’ kunnen gedrukt werden, dat iemand op zoek ging naar Lars zijn mogelijkheden en niet naar zijn beperking.  

Het hele Sint-avontuur is nu achter de rug, de rust is een beetje weer gekeerd. Het normale leventje draait weer (voor zover dat mogelijk is in corona tijden). Maar er is ook veel veranderd. Lars heeft gevoeld dat hij iets kan, dat hij niet alleen anders is door een beperking, maar door een talent. Frustraties zijn er natuurlijk nog af en toe. En de twijfel over het anders-zijn zal ook nog wel eens toeslaan. Maar we zien nu weer mogelijkheden en talenten. Want ook al hebben onze kinderen een beperking, ze zijn zoveel meer. Ze hebben talenten en karaktertrekken die dingen mogelijk maken. Ik hoop dat iedereen minstens één iemand in zijn leven ontmoet die de mogelijkheden en talenten van onze speciale kinderen ziet, die hen helpt in zichzelf te geloven en hun dromen na te jagen.

Geoffrey en Leen

P.S.: We willen dit verhaal niet afsluiten zonder ook Eline even te bejubelen. Doorheen de jaren heeft ze veel moeten missen wanneer Lars alweer in het ziekenhuis was. Ook nu, met de opnames, was mama vaak niet thuis en verliep het leven anders dan gepland (of geraakte ze soms niet op tijd op hobby’s, moest ze huiswerk alleen maken,…). Maar ze gunt het Lars zo hard. Eline is op geen enkel moment jaloers geweest, ze heeft nooit moeilijk gedaan. Dus wil ik hier ook even een pluim geven aan al die broers en zussen waarvan het leven niet altijd even evident is en vooral aan onze Eline: we zien je graag, dank je wel voor wie je bent!